Aldo Renato Terrusi. Poesia. In Lingua Albanese

Shqipëria tokë e lindjes

(në kampin e Burrelit)

Tokë e lindjes,

mikpritëse e mizore.

Tokë e besës dhe e nderit.

Tokë e heronjve dhe martirëve,

plojave e gjakmarrjes.

Tokë e zaptuar, e cfilitur, tronditur, çliruar.

Tokë e hidhur, sogje njerkë e trupit të tim eti!

Tokë e bekuar dhe e mallkuar,

m'i kthe eshtrat e tij, viktimës së pafajshme të një diktature të turpshme!

O atë, me shokët e tu Angjel e Petrit^*, ndave

për shtatë vjet, torturat e xhelatëve të poshtër,

mnerën e vdekjes,

shpresën e të ardhmes,

të varrosën në këtë fushë djerrë.

E di që je këtu,

në krah të qershisë, nginjur me gjakun e të vdekurve,

që të mbron në hijen e dhembshur.

Era fërshëllen përmes shkurrezave të shkreta,

sjell zërat e pështjelluar dhe rënkimet e shpirtrave endacakë.

O atë, lërmë të të dëgjoj zërin,

më trego rrugën që të të kthej në atdhe!

Në harresën vdekëtare, një britmë dhimbjeje dhe një lot,

një mendim për Aurelian dhe Aldon

ishin akti yt i fundit i jetës tokësore.

Një britmë që shpërthen në mua,

shoqëruar nga një vaj pa mbarim:

përse, përse?

Përse Zoti i njerëzve lejon që njëri syresh

Të jetë zot i jetës dhe vdekjes së të tjerëve?

Burrel, mars 1993

Aldo Renato Terrusi

* Angjel Kokoshi, Petrit Velaj

shokët e qelisë në Burrel